မြန္တုိ႔သမုိင္း

မိမိတို႔၏ အသက္ရွင္ ေနႏုိင္ေရးအတြက္ ေနရာေဒသတခုမွ အျခားတခုသို႔ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာကို ရွာေဖြေနထိုင္လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကသည္။ဤသို႔အခ်ိန္ကာလၾကာေညာင္းလာေသာအခါ ေနထုိင္ရာေနရာေဒသတို႔လည္း တခုႏွင့္ တခု မတူညီေသာေၾကာင့္ ၾသစၾတစ္ႏွင့္ တိဗက္တရုတ္ဟူ၍ ကြဲျပားၾကျခင္းျဖစ္၏။ ၄င္းေမာင္းဂုတ္လူမ်ုိးတို႔သည္ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာရွာႀကံ၍နယ္ေျမဒသတခုမွ တျခားတခုသို ႔ေ ျပာင္းေရြ႕ေနၾကရာတြင္ ေနကရိြဳတ္လူမ်ဳိးႏွင့္ အထူးသျဖင့္ ပရိုတိုၾသစလိြဳက္ လူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ ေသြးေႏွာ္ၾကသည္ဟု ဆုိ၏။ ထိုေၾကာင့္ ၾသစၾတစ္ လူမ်ဳိးတို႔သည္ ၾသစၾတိဳနီးရွန္ႏွင့္ ၾသစႀတိဳေအရွတစ္ ဟူ၍ ယင္းတို႔၏ သာသာစကားျဖင့္ ခြဲျခားျခင္းဟုဆိုသည္။ ၾသစႀတိဳေအရွတစ္တြင္ အိႏၵိယႏုိင္ငံ (အာသံ၊ မဏိပူရ) ရွိခါဆီလူမ်ဳိး။ မု႑လူမ်ဳိး (ကိုလ္)၊ ဆန္သာလ္လူမ်ဳိး၊ နာဂဗာရီကၽြန္းရွိ နာဂဗာရီလူမ်ဳိးႏွင့္ အာသံ၊ ျမန္မာ၊ အင္ဒိုခ်ဳိင္းနားရွိ မြန္ခမာအႏြယ္ရွိတုိ႔ ေျပာဆုိေသာ စကားပါ၀င္သည္။
မႏုႆပညာရွင္တို႔က မြန္၊ ၀၊ ပေလာင္လူမ်ဳိးတို႔သည္ ‘မြန္-ခမာ‘ အႏြယ္ျဖစ္ၿပီး ျမန္မာေျမေပၚတို႔ အဦးေစာဆံုး ၀င္ေရာက္လာၾကသည္ဟု လက္ခံၾကပါသည္။ မြန္-ခမာအႏြယ္သည္ ‘ေမာင္းဂုတ္‘ လူမ်ဳိးႏြယ္ႀကီးမွ ဆင္းသက္လာသည္ဟု ဆုိသည္။ ေမာင္းဂုတ္ လူမ်ဳိးႏြယ္ႀကီးမွ ‘ၾသစၾတစ္‘ ႏွင့္ ‘တီဗက္တိုတရုတ္‘ ဟု ကြဲျပားေလသည္။



၄င္းတို႔သည္ ေမာင္းဂုတ္ အႏြယ္၀င္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ္လည္း ေဒသတခုအတြင္း ေနထုိင္ၾကရာမွ လူဦးေရ တိုးတက္မ်ားျပားလာျခင္းေၾကာင့္

(ေမာင္းဂုတ္) မြန္ဂိုလိြဳလ္လူမ်ဳိးႏြယ္ႀကီး၏ မူရင္းေဒသမွ အာရွတိုက္တြင္ အမ်ားဆံုး ေနထိုင္ၾကၿပီး အထူးသျဖင့္   အရွတိုင္ေျမာက္ပိုင္း၊ အလယ္ပိုင္း၊ အေရွ႕ပိုင္းႏွင့္ အေရွ႕ ေတာင္ပိုင္းတို႔၌    ျပန္ႏွ႔ံေနထိုင္ ၾကသည္။ ထိုေၾကာင့္ ဗီယက္နမ္၊ ခမာ၊ မြန္၊ ၀၊ ပေလာင္(ရိအာန္) မု႑၊ ဆန္သာလ္၊ ခါဆီစေသာ လူမ်ဳိးတို႔သည္ မြန္ခမာအႏြယ္မွ ေပါက္ဖြားလာေသာ အလြန္ေသြးနီးစပ္ၾကသည္ ညီရင္းအစ္ကို ေမာင္ႏွမရင္းသားခ်င္းဟုဆုိရေပမည္။

ထိုနည္းတူ ေမာင္းဂုတ္ (မြန္ရိုလြိဳက္လူမ်ဳိးႏြယ္ႀကီး) မွ တီဗက္တိုဘားမင္းအုပ္စုတြင္ ပ်ဳ၊ ကမ္းယံ၊ သက္၊ ခ်င္း၊ ကခ်င္း၊ ဗမာ၊ ကရင္လူမ်ဳိးျဖစ္သို႔လည္းေကာင္း ထုိင္းတရုတ္အုပ္စုမွ ရွမ္း၊ ရွမ္းတရုတ္၊ တရုတ္လူမ်ဳိးအျဖစ္သို႔လည္းေကာင္း ဆင္းသက္လာၾကသည္ဟုဆို၏။

ၾသစႀတိဳေအရွတစ္ အရွေတာင္ပိုင္းသို႔ မဆင္းသက္မီ တရုတ္ျပည္ယန္စီ ကန္ျမစ္၀ွမ္း ေဒသတြင္ မြန္ခမာ လူမ်ဳိးႏြယ္အျဖစ္ တခုတရံုးတည္း အေျခခ် ေနထိုင္လာၾက သည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုေၾကာင့္ ယန္စီက်န္ျမစ္၀ွမ္းေဒသသည္ မြန္ခမာတို႔၏ ေဒသေဟာင္း ျဖစ္သည္ဟု ဆိုရေပမည္။ ၄င္းျမစ္၀ွမ္းေဒသသည္ ရာသီဥတု သင့္တင့္မွ်တမႈရွိၿပီး ေျမဆီၾသဇာ ေကာင္းမြန္ျခင္းေၾကာင့္ စုိက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းကို စနစ္တက်လုပ္ကိုင္ႏုိင္ေသာ လူမ်ဳိးဟု ယူဆရသည္။ ႏွစ္ေပါင္းရွည္ၾကာစြာ တစုတရံုးတည္း စနစ္တက်အေျခခ်ေနထိုင္ၾကရာတြင္ စိုက္ပ်ဳိးေရးကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းၾကီးျဖင့္ စနစ္က်ေသာ လူအဖြဲ႔အစည္း ဖြဲ႔စည္းၾကကာ ေက်းျပည္၊ ေက်းနယ္ထူးေထာင္ၾကသည္။ ၄င္း၌ မိမိတို႔လူမ်ဳိးမ်ား၏ လူဦးေရမ်ားျပား လာျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း အာရွေျမာက္ပိုင္းေဒသ၌ ရာသီဥတုဆိုး၀ါးမႈ ေၾကာင့္လည္းေကာင္းေျမာက္ပုိင္း လူမ်ဳိးႏြယ္စုမ်ားအစုအၿပံဳ တိုး၀င္ဆင္းသက္လာျခင္း ေၾကာင့္လည္းေကာင္း အက်ပ္ အတည္းႏွင့္ေတြ႔ရေသာေၾကာင့္ ေတာင္ဖက္ပိုင္းသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕လာၾကရသည္ဟုဆုိသည္။ ထိုသုိ႔ေျပာင္းေရႊ႕ၾကရာတြင္ အင္ဒိုခ်ဳိင္းနားဘက္သို႔ ဗက္ယက္နမ္ေဒသတြင္ ဗီယက္နမ္လူမ်ဳိး၊ ကေမာၻဒီးယားေဒသတြင္ ခမာလူမ်ဳိး၊ ယိုးဒယားႏွင့္ ျမန္မာျပည္ေတာင္ပိုင္းေဒသတြင္ မြန္၊ ၀၊ ပေလာင္အုပ္စုတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ျဗဟၼပုတၱရျမစ္ေၾကာင္းအတုိင္း အိႏိၵယျ့ပည္ ဒကီၡဏ ကုန္းေဒသတြင္ မု႑လူမ်ဳိး၊ ဘဂၤလားနယ္တြင္ ဆန္သာလ္လူမ်ဳိးႏွင့္ အာသံနယ္တြင္ ခါဆီလူမ်ဳိးတို႔ကိုလည္းေကာင္း အေျခခ်ေနထုိင္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။

မြန္ခမာအႏြယ္ဘြား လူမ်ဳိးတို႔သည္ ဘာသာစကားတမ်ဳိးတည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အျခား ေဒသမ်ားသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္အေျခခ်ၿပီး ကာလၾကာျမင့္စြာခြဲခြါၾကျခင္း၊ မူရင္းဘာသာ စကားအျပင္ ေ၀ါဟာရအသစ္မ်ား တိုးတက္မ်ားျပားသံုးစြဲ၍ မိမိတို႔အႏြယ္ႏွင့္ မတူေသာ ေ၀ါဟာရမ်ားထည့္သြင္းေျပာဆုိျခင္းရွိေသာ္လည္း မူလ မြန္ခမာေ၀ါဟာရကို သံုးစြဲလ်က္ ရွိသည္ကို ေတြ႔ရွိရသည္။ ဤအေျခအေနေပၚမူတည္၍ ဘာသာေဗဒပညာရွင္တို႔က လူမ်ဳိးမ်ား ဆင္းသက္လာပံုကို ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ျခင္းျဖစ္သည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း (၁၀၀၀)ခန္႔ကပင္ မြန္ခမာအႏြယ္၀င္ မြန္၊ ၀၊ ပေလာင္ (ရိအာန္)လူမ်ဳိးတို႔သည္ တရုတ္ျပည္ေတာင္ပိုင္း ‘ ယန္စီက်န္ျမစ္၀ွမ္းေဒသ‘ ဆီမွာ ေတာင္ဖက္ သို႔ ဆင္းသက္လာၾကၿပီးလွ်င္ သံလြင္ျမစ္ေၾကာင္းႏွင့္ မဲေခါင္ျမစ္၀ွမ္းဆီသို႔ ဆင္းသက္ၾကၿပီး တုိင္းျပည္ေတာင္ပိုင္းမဲနမ္ျမစ္၀ွမ္း၌ မြန္လူမ်ဳိးစုဦးေဆာင္၍ ဒါြရာ၀တီျပည္ကို ထူေထာင္ၾက သည္။ မြန္၊ ၀၊ ပေလာင္အႏြယ္ဘြား လူမ်ဳိးတို႔ကို ေယာနက (ယူနန္) ေယာန၊ ေယာန္း(ယြန္း)၊ ေၾကာမ္း (ၾကြမ္း) ဟု ျဖစ္ေၾကာင္းဆုိပါသည္။ ‘ပေလာင္္‘ ေတာတိုး ‘ေယာလူမ်ဳိး‘ ဟု အဆိုစာရွိေလရာ ေယာနတိုင္း (ယူနန္ေဒသ)က ဆင္းသက္စီးပြားလာေသာ လူမ်ဳိးဟုဆုိသည္။ ပေလာင္တို႔သည္ မြန္တို႔ႏွင့္အတူ ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္းေဒသ၊ သထံုေဒသ၊ ပဲခူး-ေတာ္ငူေဒသတို႔တြင္ အေျခခ်ေနထိုင္ခဲ့ေၾကာင္း ပေလာင္လူမ်ဳိးႏြယ္စုတခုျဖစ္သည့္ (ရူမုိင္း)တို႔ အေျခခ်ေၾကာင္း ရမၼ၀တီဟုအည္တြင္ေၾကာင္း သေရေခတၱရာ (ျပည္)ပန္းေတာင္းအရပ္ ေဒသသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕လာၾကေၾကာင္း၊ ရူမုိင္း (ရူမာည္း) ေရွ႕ေဟာင္းရာဇ၀င္တြင္ရွိပါသည္။ က်န္အစုမွာ ေတာင္ငူ-ရမည္သင္းေဒသမွ ရွမ္းျပည္ေတာင္းပိုင္းသို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းေၾကာင္း ေဖာ္ျပသည္။ ၀၊ ပေလာင္အုပ္စုတစုသည္ တရုတ္ျပည္ေတာင္ပိုင္းဆီမွ ျမန္္မာျပည္သို႔ ေရႊလီျမစ္ေၾကာင္းႏွင့္ တပိန္ျမစ္ေၾကာင္းအတိုင္း ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္းတကာင္းေဒသ၊ ျမန္မာျပည္အလယ္ပိုင္းေဒသျဖစ္သည့္ ေရွ႕ပုဂံ(ေပါကၠံ) ေဒသ။ မင္းဘူး (၆)ခရိုင္ေဒသ၊ ပခုကၠဴ (ေယာနယ္)ေဒသ ဗိသာႏိုးေဒသတို႔၌ ၀၊ ပေလာင္လူမ်ဳိးအႏြယ္တစုတို႔သည္ ဧရာ၀တီျမစ္ ေၾကာင္းအတုိင္း ဆင္းသက္လာၿပီး အေျခခ်ခဲ့ၾကသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ေနာက္တြင္ကား မေရွးမေႏွာင္းပင္ ေရာက္ရွိလာၾကေသာ ေရွးပ်ဴႏွင့္အႏြယ္တူလူမ်ဳိးမ်ားတို႔ ေရာေႏွာအေျခခ် ၾကေၾကာင္း သိရွိရ၏။ ေနာက္တြင္ ပုဂံျပည္ႀကီးကိုထူေထာင္ၾကရာတြင္ မြန္၊ ၀၊ ပေလာင္ အႏြယ္လူမ်ဳိးမွာ ပါ၀င္ေၾကာင္း ပုဂံေက်ာက္စာအရ သိရေၾကာင္း သိရပါ၏။

ပေလာင္လူမ်ဳိးတို႔သည္ ေရွးဦးပ်ဴလူမ်ဳိးတို႔ႏွင့္ နီးကပ္စြာအတူ ယွဥ္တြဲေနထိုင္ၿပီး ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးတမ္းအစဥ္အလာ၊ ေရွးေဟာင္းယံုၾကည္မႈ၊ ရိုးရာပံုျပင္မ်ား။ မ်ဳိးရိုးစဥ္လာခံယူမႈ၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္ကို တူညီစြာ ခံယူက်င့္ သံုးလာခဲ့၍လည္း ပ်ဴလူမ်ဳိးမွ “ျပဴ” “ ပလူ” ၎မွ ပေလာင္ လူမ်ိဳးဟု အဆိုရွိေလသည္။ ပေလာင္၊ ၀ ႏြယ္တူလူမ်ိဳးတစ္စုတို႕သည္ တေကာင္း ေဒသဆီမွ ဧရာ၀တီျမစ္ေၾကာင္းအတိုင္း ဆင္းသက္လာၾကၿပီး ေျမျပန္႕ေဒသျဖစ္သည့္ မတၱရာ၊ ေအာင္ပင္လယ္ (မႏၱေလး) အင္း၀၊ ေတာင္ျပဳန္း၊ ေက်ာက္ဆည္ေဒသသို႕ ျပန္႕နွံ႕အေျခခ်လာၿပီး မြန္ခမာအႏြယ္ မြန္၊ ၀၊ ပေလာင္တို႕ႏွင့္ ျပန္ဆံုစည္းၾက၍ ေက်ာက္ဆည္ (၁၁)ခရုိင္ေဒသတြင္ အင္အားႀကီးထြားျပန္႕နွံ႔ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ပန္းေလာင္ျမစ္၊ ေဇာ္ဂ်ီျမစ္ေဒ သတို႕တြင္ ျပန္႕ႏွံ႕စြာ အေျခခ်ေနထိုင္သည္ကို သိရွိရ၏။ ထို႕ေၾကာင့္ ၀၊ ပေလာင္လူမ်ိဳးမ်ား (ေရွးဦး ၀၊ ပေလာင္) တို႔သည္ ေျမျပန္႕ေဒသမ်ားတြင္ အေျခခ်ေနထိုင္ခဲ့ၾကေၾကာင္း မြန္ဂိုတာတာလူမ်ိဳးအုပ္စုတို႕ႏွင့္ မၾကာခဏ တိုက္ခို္က္ၾကရေၾကာင္း ရန္သူတို၏ ေႏွာက္ယွက္ တိုက္ခိုက္ျခင္းကို ရင္ဆိုင္ၾကရေၾကာင္း၊ ျမန္မာအုပ္စု၀င္တို႕ အလံုးအရင္းအင္အားၾကီးစြာ ၀င္ေရာက္လာၾကေၾကာင္း၊ မြန္ဂိုတာတာႏွင့္အတူ ျမန္မာအုပ္စု၀င္အႏြယ္တို႕၏ တိုက္ခိုက္ျခင္း ေၾကာင္း မြန္ခမာအႏြယ္၀င္ မြန္၊ ၀၊ ပေလာင္လူ႔အဖြဲ႕အစည္းၿဖိဳကြဲ၍ မြန္အုပ္စုတို႕ ျမန္မာျပည္ ေအာက္ပိုင္းေဒသတို႔၌ အေျခတည္ၾကေၾကာင္း၊ ၀၊ ပေလာင္အုပ္စုအႏြယ္တို႔ ရွမ္းကုန္းျပင္ ျမင့္(ေတာင္ေပၚေဒသ) ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းႏွင့္ အေရွ႕ပိုင္းတို႔ ၀င္ေရာက္အေျခခ်ၾကေၾကာင္း သိရွိရ၏။

မြန္ခမာအႏြယ္၀င္ ၀၊ ပေလာင္လူမ်ိဳးတို႕သည္ တရုတ္ျပည္ေတာင္ပို္င္း ယန္ဆီက်န္ ျမစ္၀ွမ္းေဒသမွ တစ္စုအျဖစ္ ထြက္လာၾကၿပီး တရုတ္ျပည္ေတာင္ပိုင္း (တာလီေဒသ) ထန္ခ်ဳန္းေဒသႏွင့္ ယုန္ခ်န္ေဒသတို႕တြင္ အေျခခ်၍ ၿမိဳ႕ျပျပည္နယ္ငယ္မ်ား ထူေထာင္ၾက သည္။ မြန္ဂိုတရုတ္အႏြယ္တို႕၏ အဆက္မျပတ္ ေႏွာက္ယွက္တိုက္ခိုက္မွဳ ဒဏ္ေၾကာင့္ “ တာလီဖူးႏိုင္ငံေတာ္(ေကာသမၻီျပည္) “ ပ်က္ဆီးခဲ့ရသျဖင့္္ “ ၀ ” အႏြယ္၀င္သည္ သံလြင္ျမစ္ ေၾကာင္းအတိုင္း ဆင္းသက္ၾကၿပီး ျမန္မာျပည္သံလြင္အေရွ႕ျခမ္းေဒသႏွင့္ အေနာက္ျခမ္းေဒ တြင္အေျခခ် ေနထိုင္ၾကေၾကာင္း ေတြ႕ရ၏။

တာလီဖူးၿမိဳ႕ျပႏိုင္ငံေတာ္ (ေကာသမၻီျပည္) ၿပိဳကြဲခဲ့ရျခင္းေၾကာင့္ ၀ ႏွင့္ ပေလာင္အႏြယ္စု ကြဲထြက္ခဲ့ရၿပီး ပေလာင္အႏြယ္စုမွာ ေရႊလီျမစ္၀ွမ္းႏွင့္ သံလြင္ျမစ္အၾကား ေတာင္တန္းၾကီး မ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္၍ မံုးကိုး - ၾကဴကုတ္လမ္းေၾကာင္းမွ ကြက္ခိုင္၊ သိႏၷီ၊ လားရွုဳိး - မိုင္းရယ္သို႕ ၀င္ေရာက္လာၾကသည္။ AD ၁၀ရာစုတြင္ ပေလာင္အႏြယ္စုတစ္ခုမွာ ေရႊလီျမစ္ေၾကာင္းအနီး က်ယ္လန္႕ (နမ့္ခမ္း - မူဆယ္) တြင္ ျပန္လည္စုစည္းၾကၿပီး ၿမိဳ႕့ျပေက်းျပည္ (ဒုတိယ ေကာသမီၻျပည္) အျဖစ္ ထူေထာင္ၾကျပန္သည္။ ထို႕ေနာက္တြင္ “ က်ယ္လန္႕ေက်းျပည္ထြန္း ကားစဥ္တြင္ ပဲခူး - ေတာင္ငူ - ေက်ာက္ဆည္ ေဒသတို႕မွ အင္အားၿပိဳကြဲလာသည့္ မြန္၊ ၀၊ ပေလာင္အႏြယ္စုအနက္မွ ပေလာင္အႏြယ္စုသည္ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္းသို႕ ဆန္တက္လာ ၾကၿပီး ေရႊလီခ်ဳိင့္၀ွမ္းေဒသရွိ အႏြယ္စုတို႔ႏွင့္ ပူးေပါင္း၍ ေတာင္ေပၚေဒသ၌ ၿမိဳ႔ ျပေက်းျပည္စုစည္း တည္ေထာင္ၾကျပန္သည္။ ရာမ၀တီဟုပင္ အမည္တြင္၍ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို “က်ေကာင္း” (မိန္းေကာင္း)ျဖစ္သည္။ ခရုိင္ (၂၉)ခုဖြဲ႕စည္း ထားေၾကာင္းႏွင့္ ပေလာင္ မ်ဳိးႏြယ္စုမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ (ရူမည္း၊ ရူလ်ဲန္္း၊ ရူေကာ) တို႔၏ ၿမိဳ႕ျပေက်းျပည္ျဖစ္ၿပီး စည္ပင္ ထြန္းကားခဲ့၏။ ေတာင္ေပၚကုန္းျမင့္၌ တည္ထားျခင္းေၾကာင့္ ရန္အႏၱရာယ္မ်ားကို ခုခံႏိုင္ ကာကြယ္ႏိုင္ရန္ႏွင့္ ရန္သူ၏ တိုက္ခိုက္မွဳ မလြယ္ကူေစရန္ျဖစ္ဟန္ ရွိသည္ဟုရွိသည္။



ေနနဂါးမ်ဳိးႏြယ္

ပေလာင္လူမ်ဳိးတို႔သည္ အဖ ေနနတ္သား အမိ နဂါးမတို႔မွ ဆင္းသက္လာသည္ဟု သတ္မွတ္ ယံုၾကည္ ကိုးကြယ္ၾကပါသည္။

ေရွးပေလာင္အလံ

ေရွးပေလာင္လူမ်ဳိးတို႔အထိမ္းအမွတ္အလံမွာအျပာေရာင္ေအာက္ခံ၍ဗဟုိအလယ္တြင္ ေန၀န္းနီလံုးရွိထားပါသည္။

ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ

ပေလာင္လူမ်ဳိးတို႔ ၉၉ ရာခိုင္းႏႈန္းက ဗုဒဘာသာ၀င္ကို ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ၾကပါသည္။ နတ္ကို အနည္းအက်ဥ္း၊ ခရစ္ယာန္ အနည္းအက်ဥ္းကိုးကြယ္ၾကၿပီး ေတာေစာင့္နတ္၊ ရြာေစာင့္နတ္၊ လယ္ေစာင့္နတ္တို႔ကို ပသပူေဇာ္သည့္ ဓေလ့ရွိပါသည္။

facebook.ေပၚမွ မူရင္းလင့္

http://www.facebook.com/photo.php